Rozdział 20

Uśmiechnęłam się sztucznie w stronę Kol'a i zamknęłam z hukiem szybko drzwi. Po raz pierwszy czułam taką satysfakcję, nigdy wcześniej nie czułam się tak bezpiecznie. Pospiesznie wróciłam do Marty, która nie miała tej samej satysfakcji i uśmiechu na twarzy co ja.
- Coś się stało? - spytałam w szoku widząc jak jej twarz momentalnie zbladła.
- Nie słyszałaś tego co ja? - spytała zaskoczona.
- To znaczy czego? - odpowiedziałam.
- O boże! - krzyknęłam widząc wybitą szybę.
- Jakiś idiota rzucił kamieniem i momentalnie zniknął - powiedziała wskazując na okno.
- Dobra, nic się nie stało, wstawimy nowe. - powiedziałam próbując uspokoić nas oby dwie.
- Ty słyszysz samą siebie? Przecież Twoja matka Cię zabiję - krzyknęła.
- Przecież to nie moja wina - odpowiedziałam czując narastający strach przed rozmową z mamą.
- Zostać z Tobą? - spytała.
- Nie, poradzę sobie. - powiedziałam i mocno ją uściskałam.
- Kocham Cię - powiedziała i odwzajemniła uśmiech. - No to będę się zbierać - zeszła powoli po schodach.
- Marta? A może lepiej zostaniesz na noc? - spytałam, uświadamiając sobie, że wyjście właśnie z mojego domu nie należy do najbardziej odpowiednich teraz pomysłów.
- Ale powiedziałaś, że dasz sobie radę, a ja mam jeszcze masę zadań do porobienia w domu - odpowiedziała narzucając na siebie kurtkę.
- Proszę Cię - błagałam.
- Naprawdę muszę - zaprotestowała i wyszła pomimo, że chciałam zatrzymać ją siłą.
Nie czekając na nic, szybko  wyjęłam telefon z kieszeni i wybrałam numer do Roberta.
- Halo? - odpowiedział.
- Mam do Ciebie wielką prośbę - zaczęłam mówić. - Marta właśnie wyszła z mojego domu, a dosłownie przed chwilą był tu Kol, boję się, że coś może jej się stać, próbowałam ją zatrzymać, ale nie dała się przekonać - dodałam cała roztrzęsiona.
- Po pierwsze się uspokój, zaraz zobaczę czy wszystko jest w porządku, ale ty masz nigdzie nie wychodzić. - powiedział i się rozłączył.
Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, Robert nie dzwonił, mama niedługo miała wrócić z Marcinem ze szkoły, całe szczęście miała prawo jazdy i wyrażała zawsze chęć wożenia nas. Nerwowo przytupywałam nogą, aż w końcu mój telefon odezwał się.
- Halo? - spytałam pospiesznie odbierając.
- Wszystko w porządku - odpowiedział Robert. - Właśnie widzę jak wchodzi do swojego domu - dodał.
- Dzięki Bogu  -odetchnęłam z ulgą.
- Mogę wpaść? - spytał.
- Wiesz co, możesz tylko mam jeszcze parę spraw do zrobienia na lekcje - odpowiedziałam.
- Ok, rozumiem - odpowiedział nieco smutnym tonem.
- Robert? Ale pamiętaj, że zawsze jesteś u mnie mile widziany i, że zawsze będę Twoją dłużniczką do końca życia - powiedziałam próbując pocieszyć nieco jego przygaszony stan.
- Wiem, wiem, pamiętam - zachichotał i się rozłączył.
Tak jak miałam to już zaplanowane wcześniej, wyciągnęłam zeszyt do matematyki i zaczęłam rozwiązywać zadania. O godzinie 19 wzięłam prysznic i zasiadłam przed telewizorem w salonie.
- Hej! - usłyszałam głos mamy z przedpokoju.
- Hej! - odpowiedziałam i czym prędzej rzuciłam się do niej żeby ją uściskać.
- Jak tam dzień? - spytała kierując się w stronę kuchni.
- A nawet - odpowiedziałam mniej entuzjastycznie.
- Dawno się nie odzywałaś do Mateusza - uśmiechnęła się do mnie z lekko ironicznym spojrzeniem.
- On też. - odpowiedziałam próbując przygasić ten temat.
- Chyba już o nim nie zapomniałaś? - ponownie spytała.
- Nie mamo, ale on raczej tak. Ma już swoje życie, żeni się, nie mogę teraz wchodzić tak po prostu z brudnymi butami między ich relacje, to niemoralne. - odpowiedziałam czując narastający gniew.
- Dobra, rób co uważasz za stosowne, ale żeby potem nie było niepotrzebnych łez kiedy będzie już za późno - ostrzegła mnie trzymając nóż w ręce.
- Jasne - odpowiedziałam patrząc na nią w skupieniu - idę do siebie - dodałam i zamknęłam za sobą drzwi od pokoju.
Nie najlepszy moment na jakiekolwiek wypominki o byłych. Nie mogłam powiedzieć, że mam teraz o stokroć ważniejsze problemy od byłej miłości. Najstarszy wampir, który chce mnie zabić i jego chora rodzinka, która chce zamienić mnie w potwora. Ile jeszcze istot znajduje się na tym świecie, o których nie mamy pojęcia. Może ludzie to tylko garstka tych którzy krążą po Ziemi, a reszta to ukrywające się istoty. Ułożyłam się wygodnie na łóżku i spomiarkowałam się, że nie wspomniałam mamie w ogóle o oknie. Sama doznałam szoku kiedy zauważyłam zupełnie nową szybę. Rozmyślając o tym wszystkim po chwili zasnęłam.

***

Znów trzeba wstać o 6 rano, ubrać się, umyć, rozczesać włosy, spakować potrzebne rzeczy, zjeść śniadanie i pojechać do szkoły. Zaraz na wejściu do budynku spotkałam Martę. Była w szoku, że tak szybko załatwiłam sprawę z oknem. Dręczył ją również tajemniczy mężczyzna, który rzucił kamieniem i momentalnie zniknął. Wszystko musiałam opowiedzieć jej w jak najprostszy sposób, tak aby uchronić ją jak najdalej od tego świata. Pożegnałyśmy się przy wyjściu po lekcjach i ruszyłyśmy w stronę domów. Towarzystwa dotrzymywał mi Igor opowiadając o jego historyjkach z dzieciństwa. Kiedy przekroczyłam już drzwi frontowe chłopak pobiegł szybko na próby, a ja zabrałam się za podgrzanie obiadu. Za oknem pojawił się ogromny biały puch, pokrywał wszystkie korony drzew, a na szybach przymrozek kształtował zagadkową mozaikę. Nigdy nie lubiłam zimy, jednak jej wyozdobiony krajobraz był wyjątkowy. Z zadumań do życia przywrócił mnie dzwoniący telefon.
- Halo? - odebrałam słysząc ciszę. Spojrzałam szybko kto zadzwonił i dostrzegłam napis "Marta".
- Halo! - powtórzyłam.
- Cześć moja ulubienico - odpowiedział głos.
- Przepraszam, ale to chyba pomyłka, jest tam może Marta? - spytałam w szoku.
- Może jest, może nie, Twoim obowiązkiem chyba powinno być bezpieczeństwo innych. - odpowiedział.
- Louis? - spytałam poznając jego barwę.
- Heh, nie mam czasu zbytnio na pogawędki z Tobą przez telefon, szczerze mówiąc wolałbym o tym z Tobą pogadać osobiście. - powiedział - przyjdź na polanę, wiesz gdzie - dodał i się rozłączył.
Przez chwilę stałam i nie mogłam nawet mrugnąć, wszystko co się teraz stanie to moja wina. Nie myśląc o nałożeniu kurtki natychmiast wybiegłam z domu w stronę polany w lesie, gdzie już kiedyś nasze spotkanie miało miejsce. Starałam się dostać tam jak najszybciej, potykając się o wiele suchych gałęzi, w końcu dotarłam na miejsce. Ku mojemu zdziwieniu nikogo tam nie było. Chwyciłam za telefon, który trzymałam cały czas w dłoni i już miałam wybrać, kiedy poczułam nieprzyjemny powiew chłodu za mną. Schowałam ostrożnie komórkę do kieszeni i powoli się odwróciłam.
- Nie za gorąco Ci? - spytał Mario stojąc tuż za mną.
- Gdzie jest Marta? - spytałam cała roztrzęsiona.
- Pozwól, że najpierw ja Ci zadam kilka pytań.
- Masz mi w tej chwili powiedzieć gdzie jest Marta! - krzyknęłam.
- Gdzie jest zegarek? - spytał uśmiechając się i nie odpowiadając na moje pytanie.
- Jaki zegarek? - spytałam w szoku.
- Zegarek, jak zegarek - uśmiechnął się szerzej.
- Nie wiem o co Ci chodzi i nic Ci nie powiem dopóki nie zostawisz Marty w spokoju. - powiedziałam zrównując się do jego wzroku. Był zimny i pewny siebie, wcale nie miał zamiaru dać mi tego czego chce. Jego źrenice się poszerzały dając mi do zrozumienia, że traci cierpliwość.
- Nie wiem o jaki zegarek Ci chodzi. - odpowiedziałam.
- A Igor? Powiesz mi coś o nim? - spytał przybliżając sie do mnie.
- Nie znam nikogo takiego - odpowiedziałam bez wahania.
Mario uśmiechnął się i gestem ręki zawołał Louis'a i przestraszoną wraz z nim Martę.
- Marta, nic Ci nie jest?! - krzyknęłam i rzuciłam się do niej żeby ją przytulić.
- Nie tak prędko - powiedział spokojnie Mario i chwycił mnie od tyłu uniemożliwiając dalszą drogę. - Najpierw odpowiesz mi na pytanie - dodał szepcząc do ucha.
- Ja naprawdę nic nie wiem - powiedziałam załamującym głosem widząc łzy Marty i jej oszołomiony wzrok.
- Ręka - powiedział Mario do Louis'a, który właśnie w tym momencie wykrzywił Marcie rękę w łokciu w drugą stronę, przyprawiając ją tym samym do potwornego jęku.
- Przestań, ona nie jest niczemu winna ! - krzyknęłam próbując się wyrwać z objęć.
- Ona nie, ale ty tak. Druga ręka - powiedział.
- Nie! - zaprotestowałam bez skutku, Marta leżała na śniegu bezwładnie ruszając tylko nogami.
- Jeśli chodzi Ci o złoty zegarek to wisi on u mnie w pokoju przy biurku. - powiedziałam nie będąc pewna, czy to na pewno to samo o co chodzi Mario.
Gotze momentalnie mnie puścił i zniknął zostawiając z Louis'em i Martą. Szybko podbiegłam do niej i zaczęłam wycierać jej łzy.
- Przepraszam - powiedziałam.
- O co tu chodzi ? - wydusiła z siebie.
- Koniec pogawędek, lepiej powiedz kim jest Igor. - przerwał nam Louis.
- Nic Ci nie powiem. - zaprotestowałam.
- Czyżby? - spytał wystawiając kły.
- Przestań! - krzyknął Mario, który właśnie wrócił mocno wściekły. Mogłam zacząć domyślać się o co chodzi.
- Dziewczynę zabij, a my sobie porozmawiamy w osobności. - powiedział Mario.
- Poczekaj! Nie zabijaj jej, mam Ci coś do powiedzenia, ale jeśli jeszcze raz karzesz ją skrzywdzić nigdy sie nie dowiesz. - powiedziałam próbując jakoś wybrnąć z sytuacji.
- Słucham - odpowiedział.
- Twój brat, Kol. - Zaczęłam. - On knuje przeciwko Tobie z Pawłem - dodałam.
- Drwisz sobie ze mnie - zachichotał.
- Mówię jak było, przysięgam. Zmusili mnie do wypicia krwi, a następnie chcieli mnie zabić żebym zamieniła się w wampira - dodałam czując jak palce od stóp powoli mi zamarzają.
- Kol? Nigdy mi się nie postawi, a tym bardziej Paweł. - usmiechnął się do mnie, a następnie wziął na ręce zanosząc mnie pod sam dom.
- A teraz zaproś mnie do środka - rozkazał pchając w stronę drzwi.
- Pamiętaj o przyjaciółce - dodał widząc moją wątpliwość.
- Proszę, wejdź - powiedziałam zrezygnowana. Mario zniknął w przestrzeni domu. Pobiegłam szybko na górę do swojego pokoju, ale juz go tam nie było, łącznie z zegarkiem. Tym razem ubrałam zimowe buty i narzucilam na siebie pierwszą lepszą kurtkę, a następnie wybieglam z powrotem po Martę. Leżała bezwładnie jęcząc z bólu i nie mogąc się ruszyć, ani wydobyć żadnego słowa z siebie. Zadzwoniłam po Roberta, a później po Igora, jednak żaden nie odpowiadał. W ostateczności zostałam zmuszona do wezwania karetki. Po 15 minutach musiałam wmówić lekarzom, że zastałam tę dziewczynę zupełnie samą i, że prawdopodobnie spadła ona z drzewa łamiąc wszystkie kości. Marta była w tak potwornym szoku, że nawet nie wiedziała co sie dzieje. Kiedy odjechali usiadłam bezradnie w miejscu gdzie wcześniej leżała i zaczęłam płakać. Nic nie szło po mojej myśli, wszystko to co sie teraz dzieje, dzieje sie przeze mnie. Robiło sie juz ciemno, a ja dalej nie miałam ochoty wracać do domu. Nagle zadzwonił telefon w mojej kieszeni.
- Nina gdzie jesteś? - spytał przerażony Igor.
- Nie ważne, nie szukaj mnie rozumiesz? - odpowiedziałam.
- Gdzie jesteś? - ponownie spytał.
- Przynoszę tylko innym pecha, nie szukaj mnie - zaprotestowałam.
- W lesie? - spytał w szoku.
- Skąd wiesz? - spytałam.
- Słyszę sowę, głuptasie. - odpowiedział.
- Proszę, nie zbliżaj się do mnie - zaczęłam płakać.
Igor szybko się rozłączył, a następnie stał tuż przede mną.
- Ej, przestań, chodź do domu. - powiedział próbując mnie zabrać.
- Nie mam ochoty. - odpowiedziałam na co Igor usiadł koło mnie i sie przytulił dodając mi nieco więcej ciepła.
- Nie powinno się tak dziać, wszyscy by mieli spokój gdybym już dawno się poddała - powiedziałam.
- To nie prawda - zaprotestował i nastąpiła przez moment głucha cisza. W oddali było słychać tylko lekki powiew chłodnego wiatru i oddźwięki leśnych zwierząt.
- Igor? - spytałam.
- Tak? - odpowiedział.
- Mogę Ci zadać jedno pytanie, które zastanawia mnie od początku całej tej zagmatwanej historii? - spojrzałam mu prosto w oczy.
- O co chodzi? - pogładził delikatnie moje włosy.
- Dlaczego tylko ja jestem taka ważna dla Mario, a nie mój brat, czy mama skoro oni też są krewnymi czarownicy, która jako pierwsza przemieniła Mario w wampira? - spytałam.
Igor nie odpowiedział mi tylko spuścił wzrok i nerwowo poprawił sobie bluzę.
- Czy ja jestem adoptowana? - spytałam czując jeszcze większą kluskę w gardle.






I co Wy na to? Liczę na mnóstwo komentarzy z Waszej strony, pozdrawiam! ;*

Rozdział 21 - 05.05.
Rozdział 22 - 12.05