Rozdział 21

- Kiedy będziesz gotowa, opowiem Ci wszystko ze szczegółami, ale teraz wróćmy do domu. - oznajmił Igor.
Po krótkim czasie wróciliśmy do domu. Zapadał zmierzch, przysłoniłam rolety do połowy okien i oświeciłam światło w pokoju. Chłopak usiadł koło mnie, a ja schowałam się pod kołdrę i zasypiałam. Nie pamiętam co mi się śniło, wiem tylko, że mocno się wierciłam. Kiedy wstałam Igor spał obok na ziemi, więc próbując go nie przebudzić po cichu wyszłam z pokoju do łazienki, ułożyłam włosy i ubrałam się na sportowo. Całe szczęście była sobota i mogłam więcej czasu poświęcić Marcie w szpitalu. Zjadłam śniadanie, minęłam się z mamą, praktycznie tylko się przywitałyśmy i wyszłam potajemnie z Igorem kierując się do szpitala. W aktualnej chwili nie miałam ochoty rozmawiać z mamą na temat "dlaczego nic mi nie powiedziałaś, że jestem adoptowana?" W tym momencie musiałam pomyśleć o Marcie i jej stanie.

***

- O wszystkim zapomni, nie martw się - powiedział Igor parkując na jednym z wolnych miejsc przed budynkiem.
- Zależy w jakim będzie stanie - powiedziałam mając nadzieję, że jednak mogę jej zaoszczędzić kontaktu wzrokowego z Igorem lub Robertem.
- Chcesz żeby wiedziała? - spytał.
- Nie chcę, ale muszę jej to wyjaśnić, jest moją przyjaciółką. - powiedziałam.
Wchodząc do szpitala poczułam nieprzyjemny zapach jaki zawsze w nim panuje. Tłumy ludzi, nieprzespane noce, ból. Wyjechałam na drugie piętro, a Igor i Robert tuż za mną kryjąc się pod kapturami przed niepotrzebnymi zachwytami i piskami fanek.
- Masz dokładny numer sali? - spytałam wchodząc na oddział Igora.
- 6 - odpowiedział i uchylił przede mną drzwi dokładnie z tym numerem.
W sali było ciemno, a Marta spała na ostatnim łóżku przy oknie zalana w gips, w zasadzie wystawała jej tylko głowa i klatka piersiowa spod białego materiału. Na całe szczęście leżała sama na sali, przez co mogliśmy trochę bardziej porozmawiać.
- Nie budźmy jej na razie - powiedziałam siadając po cichu przy łóżku.
Robert skinął głową i usiadł tuż koło mnie wpatrując się w Martę i moją reakcję. Nie mogłam uwierzyć w to co widziałam. Dziewczyna była cała poturbowana. Igor w tym czasie oparł się o framugę okna.
- A co państwo tutaj robią?! - krzyknęła pielęgniarka budząc przy tym Martę.
- YYy, my tylko przyszliśmy zapytać jak się czuję - odpowiedziałam, a Robert i Igor w tym czasie umiejętnie się odwracał.
- To nie jest najlepszy pomysł, proszę stąd zaraz wyjść - powiedziała zmieniając kroplówkę, a następnie wyszła.
- Jak się czujesz? - spytałam widząc przerażone oczy Marty
- Wytłumaczysz mi co jest grane? - spytała roztrzęsiona spoglądając ze zdziwieniem na zakapturzonych chłopaków.
- Nie chciałam Cię w to mieszać i strasznie Cię za wszystko przepraszam. - powiedziałam trzymając jej dłoń.
- To nie jest Twoja wina - odpowiedział Robert.
- On też jest jednym z nich? - spytała dziewczyna.
Popatrzyłam na nią ze zrozumieniem jednak Marta od razu zaczęła krzyczeć i wpadać w panikę.
- Proszę wysłuchaj mnie, on Ci nie zrobi krzywdy - próbowałam ją przekonać.
- Czyżby? - spytała. - To czemu się ukrywa, co? - dodała. Igor w tym czasie postanowił szybko się ulotnić na próbę.
- Tylko proszę nie piszcz - zachichotał Robert ściągając kaptur z głowy.
Marta zrobiła wielkie oczy, nie wiedziała co ma powiedzieć, co chwilę patrzyła na Roberta i na mnie rozproszonym i przerażonym wzrokiem.
- Jeśli chcesz możesz o tym wszystkim zapomnieć - powiedział Robert, a ja zmierzyłam go zimnym wzrokiem.
- Bardzo chcę - odpowiedziała.
- Ale nie mogę jej zostawić z tym wszystkim samej - dodała uśmiechając się do mnie i jednocześnie wykrzywiając się z bólu.
- Ok, rozumiem, mogę również sprawić, że zaraz stąd będziesz mogła wstać bez żadnego cierpienia. - powiedział.
- Boję się co za tym stoi, ale chcę wyzdrowieć uczciwie i już - odpowiedziała.
- Zuch dziewczyna ! - przytuliłam ją w miarę delikatnie.
Przez następne minuty opowiedzieliśmy jej wszystko w skrócie i ogółem, widząc jak pielęgniarka chce nas zabić wzrokiem wyszliśmy jak najszybciej. Po powrocie do domu spotkałam się jeszcze z Igorem , przekonywał mnie że wyjście w sobotni wieczór wcale nie jest najlepszym rozwiązaniem. Zostałam sama ze sobą na pastwę losu w pokoju, bałam się podjąć rozmowy z mamą i tym skąd się wzięłam w tej rodzinie. Zawsze myślałam, że byłyśmy do końca ze sobą szczere, najwidoczniej się myliłam. Wzięłam gorący prysznic i resztę dnia spędziłam przy oknie, wpatrując się bezsensownie w krajobraz gdy nagle zadzwonił telefon. Po odebraniu nieznany numer się rozłączył, a w domu usłyszałam dzownek do drzwi. Zeszłam powoli i lekko je uchyliłam.
- Witaj! Jak dawno się nie widzieliśmy. - krzyknął uradowany Paweł, przyprawiając mnie o rumieńce.
- Nie mam czasu na pogawędki. - odpowiedziałam oschle.
- Czyżby? Bo ja widziałem zupełnie coś innego, słyszałem również, że wejście do tego domu jest nieco ograniczone. - powiedział.
- Tak, zwłaszcza dla takich jak ty - uśmiechnęłam się.
- Ale również wiem, że ktoś ma tutaj już wstęp zapewniony - dodał.
- A to już nie Twoja sprawa - odpowiedziałam.
Przez chwilę przeszywaliśmy się zimnym wzrokiem, aż w końcu ujrzałam coś czego nigdy bym się nie spodziewała, z tyłu za Pawłem właśnie szedł uradowany Kol z Mario.
- Widzę, że polepszyliście stosunki rodzinne - powiedziałam nieco przerażona. Musiałam coś zrobić, Mario miał wstęp wolny do mojego domu, a więc wystarczyło tylko powiedzieć, że odwołuję zaproszenie do środka.
- Nie do końca, aniele - zaprzeczył Mario, który właśnie przekroczył próg i stanął tuż obok mnie.
- Wyjdź! - krzyknęłam.
- Jak widać, Twoi dwaj kochankowie nie opowiedzieli Ci o jednym drobnym szczególe - powiedział Kol. Popatrzyłam na niego badawczym wzrokiem.
- Jak już raz zaprosisz pierwszego, więcej razy już nie musisz - zachichotał Paweł przeszywając mnie wzrokiem.
Spojrzałam przerażona na nich wszystkich nie wiedząc co dalej robić.
- Od kiedy staliście się jedną kochającą i zgraną się rodziną? - spytałam.
- Od kiedy mamy wspólnego wroga - odpowiedział Mario i mocno ścisnął mnie od tyłu.
- Nie przyszliśmy tu na pogawędki, tylko dowiedzieć się konkretów. - warknął Kol.
- W zasadzie dziewczyna nam już nie musi nic mówić - powiedział Mario - Opowiedzą wszystko sami, osobiście - dodał lekko się uśmiechając, następnie wyszedł przed dom i rozłożył ręce na przywitanie Roberta, który właśnie zbliżał się w naszym kierunku.
- Nie!- krzyknęłam i już miałam wybiec w ich stronę, kiedy Paweł i Kol zatorowali mi drogę.
Rozmawiali o czymś, Robert był bardzo skupiony, a Mario co chwile wybuchał śmiechem. Nie mogłam podsłyszeć choćby jednego słowa, bo Paweł i Kol cały czas zagłuszali rozmawiając o stylizacji włosów. Kiedy spostrzegłam, że wszyscy nagle zniknęli, sparaliżowało mnie. Robert leżał dosłownie 200 metrów przede mną w bezruchu. Szybko podbiegłam mu na ratunek ze łzami w oczach.
- Proszę powiedz mi, że nic Ci nie jest! - krzyknęłam do nieprzytomnego chłopaka. Na całe szczęście wyglądał, że skręcono mu tylko kark. Bez zastanowienia się, z wielkim trudem wepchałam go do domu i polozyłam na kanapie czekając aż się obudzi.

***

- Robert? - spytałam widząc jak zaczyna ruszać gałkami ocznymi.
- Muszę Ci coś powiedzieć - powiedział zmartwiony  masując sobie kark.
- Nic Ci nie jest? - spytałam troskliwie.
- Mi nie, ale... - przerwał.
- Zrobić Ci coś ciepłego do picia? - wtrąciłam.
- Nie dzięki, przecież wiesz... a z resztą nie ważne. Muszę coś Ci wyznać - powiedział jeszcze bardziej spięty.
- Chyba... chyba nie powiedziałeś mu o nim? - spytałam czując narastającą panikę.
- Powiedział mi, że jeśli nic mu nie zdradzę, to już więcej nie zobaczysz światła dziennego - tłumaczył.
- Jak mogłeś?! On dla Ciebie tyle zrobił! - krzyknęłam w histerii.
- Nina zrozum, jeśli Igor się dobrze ukryje nie znajdą go - zapewnił mnie, jednak nie mogłam dalej w to uwierzyć. Jak mógł tak od razu wydać Igora?
- Wolałabym już więcej nie widzieć słońca, niż mieć świadomość, że jestem przyczyną kogoś śmierci! - krzyknęłam, na co Robert badawczo mi się przyglądał.
- Ty go kochasz? - spytał.
- Po prostu mi na nim zależy, czy to takie dziwne? Jeśli chodziło by o Ciebie zrobiłabym to samo! - dodałam.
- Nie martw się, tak jak mówię, Igor wyjedzie, będzie się ukrywał, nie ma szans żeby go znaleźli. - powiedział.
- Zrobiłeś to specjalnie! - krzyknęłam.
- Nie mów tak, zrobiłem jak najlepiej uwierz mi - pocieszał mnie.
- Nie chce już o tym gadać, muszę go znaleźć sama. - oznajmiłam.
- Zostaw tą sprawę w spokoju - zaprzeczył.
- Nie - odmówiłam, wiedziałam co mam robić. - Myślisz, że tylko na tym się skończy? Z dnia na dzień bedą chcieli wyeliminować wszystkich, którzy mi będą chcieli pomóc. - dodałam wymachując nerwowo rękami.
- Zrozum, że coś się dzieje nie tak. Rodzina pierwszych od dawna była skłócona, a tu nagle są razem? - spytał Robert.
- Wiem, że coś jest nie tak, dlatego muszę jak najszybciej znaleźć Igora. - powiedziałam czując załamanie.
- Usłyszałam, że mają z kimś problem, tylko nie powiedzieli żadnych konkretów - powiedziałam przypominając sobie słowa Pawła. Robert mocno się zamyślił. Nienawidziłam takich chwil milczenia. Musiałam się czegoś więcej dowiedzieć.
- A możesz mi powiedzieć coś więcej o mojej biologicznej rodzinie? - spytałam.
Przez chwilę zapadła cisza, widać było, że chłopak nad czymś silnie myśli.
- Kiedy próbowaliśmy Cię odnaleźć z Igorem, nigdzie nie było samej Ciebie. Cała Twoja rodzina, wszyscy jej członkowie się zgadzali, ale brakowało w niej samej Ciebie. - zaczął Robert w skupieniu.
- Nie znam swojej prawdziwej rodziny.- powiedziałam do siebie.
- Obydwoje przypuszczalismy, że zrobiono to dla Twojego dobra. Jak się później okazało cała twoja rodzina zniknęła w dziwnych okolicznościach. - kontynuował.
- Mario zabił wszystkich? - spytałam czując obrzydzenie.
- Niestety lub stety okazało się, że tylko ty masz coś w sobie wyjątkowego co sprawi że stanie się nie do pokonania. - dodał.
- On zabił całą moją rodzinę - powtarzałam w kółko.
- Nie do końca całą. - zaprzeczył.
Spojrzałam na niego badawczym wzrokiem. Co to miało znaczyć?
Robert nie odpowiedział, tylko nagle rozszerzył swoje oczy.
- Ej, powiesz mi? Ktoś jednak żyje? - pytałam bez skutku.
- Nie, tym teraz powinniśmy się przejmować czymś innym... - odpowiedział cały się naprężając.
- Robert, co jest grane? - spytałam.
- Wygląda na to, że nie tylko rodzina pierwszych ma do Ciebie interes - powiedział.
Nie wiedziałam co odpowiedzieć, czy to miało jakiś związek z moją rodziną? Chcę od tego się uwolnić, pragnę zapomnieć.
- Czy to oznacza, że kolejny wampir stanie na mojej drodze? - spytałam.
- Nie koniecznie wampir - odpowiedział i szybko wybiegł z mojego domu znikając mi z widoku i zostawiając samą z myślami.









Jak myślicie jakie inne stwory Robert miał na myśli?
Pamiętajcie, Wasze komentarze bardzo mnie motywują, a ostatnio jest ich coraz mniej :(
Pozdrawiam i życzę udanego tygodnia :)


Rozdział 22 - 12.05
Rozdział 23 - 19.05